Het laatste artikel dat ik schreef was luchtig en leuk. Ik vertelde dat sommigen van ons voor altijd paardengek zijn en dat degenen die met ons leven en van ons houden het gewoon moeten accepteren.

Vandaag voel ik de behoefte om over iets serieuzers te schrijven. Zoals sommigen van jullie weten, heb ik op 13 maart van dit jaar een traumatisch hersenletsel opgelopen bij een niet-rijdend ongeval met een paard. Ik heb een post-concussief syndroom ontwikkeld dat me een lang herstel heeft bezorgd en niet alleen mijn leven heeft beïnvloed, maar ook het leven van mijn familieleden en ons bedrijf.

Ik had nooit gedacht dat ik al die maanden later nog steeds een rollator nodig zou hebben om te lopen en last zou hebben van chronische vermoeidheid, hoofdpijn en duizeligheid.

Dit is Lily, de pony waarmee ik het ongeluk heb gehad. Zoals je kunt zien, is ze normaal gesproken lief, kalm en tolerant ten opzichte van vrijwel alles. Ze had net een slechte dag op 13 maart en ik ook. -

Het is mij overkomen en het kan jou overkomen

We denken altijd: "Oh, dat zal mij nooit overkomen." Nou, het is een feit, het kan mij overkomen en dat gebeurde ook. Hetzelfde geldt voor jou.

Ik heb jonge paarden gebroken om te rijden, eventing gedaan, dressuur gedaan, trail riding, ik was vorig jaar zelfs begonnen te leren springen - tussen alle domme dingen die ik deed met paarden als kind toen ik onbevreesd was en niemand dacht was aan het kijken.

Dit is de eerste keer dat ik ernstig gewond ben geraakt. Ik heb door de jaren heen gebroken botten en dergelijke gehad, maar nooit zoiets levensveranderend als een TBI. Ik heb in mijn rijcarrière zelfs andere hersenschuddingen gehad en heb ze nooit serieus genomen omdat ik het geluk had dat ik er een paar dagen geen nadelige gevolgen van had, behalve hoofdpijn.

Of dat dacht ik. Dit keer was het mijn vijfde hersenschudding. Ik had nog nooit gehoord dat hersenschudding zich op elkaar opbouwde, en elke keer dat je er een hebt, maakt het de genezing van de volgende zoveel erger.

Zou die wetenschap me al die jaren uit het zadel of de schuur hebben gehouden? Natuurlijk niet! Als ik het echter had geweten, had ik ze na het ongeval misschien serieuzer genomen en gerustgesteld en de instructies opgevolgd. Het kan een groot verschil maken in hoe u herstelt en of u volledig herstelt.

Na mijn ongeval op 13 maart probeerde ik hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid die ik ervoer te overwinnen. Is dat wat paardenmeisjes goed doen? Zuig het boterbloem op! Als ik had geweten dat in mijn situatie het hebben van hoofdletsel vóór dat rusten na een nieuwe hersenschudding nog belangrijker was, had ik misschien geluisterd. Waarschijnlijk niet, maar misschien!

Ik had nog nooit van post-concussief syndroom gehoord totdat ze me vertelden dat ik het had en daarom werd ik nog niet beter. Het kan maanden of zelfs een jaar duren voordat sommige mensen in mijn soort situatie weer normaal zijn. Sommige hebben aanhoudende symptomen die nooit verdwijnen. Ik bid elke dag dat ik dat niet zal zijn. Ik ben wat beter geworden, het heeft mijn leven veranderd en ik heb nog een lange weg te gaan.

Het is mij overkomen en het kan net zo goed gebeuren met iemand anders die dagelijks rijdt of met paarden omgaat.

Dat ben ik op de top van die gekke sprongbeweging, waarschijnlijk ongeveer een jaar geleden. Nu kan ik niet lopen zonder rollator. -

Het maakt niet uit hoe veilig we ons voelen, het zijn nog steeds dieren

Ik weet dat het waarschijnlijk lijkt alsof ik het voor de hand liggende een beetje noem, maar het moet gezegd worden. Ik hou van mijn paarden als familie. Ik geef al bijna 20 jaar les en heb uren en uren doorgebracht met enkele van de paarden die ik bezit. Ik ben er absoluut dol op.

Het wordt heel gemakkelijk om te vergeten dat het nog steeds enorme dieren zijn en dat hun instinct voor zelfbehoud boven alles gaat. Het wordt gemakkelijk om te vergeten dat zelfs het oudste, kalmste paard kan schrikken en op het verkeerde moment op de verkeerde manier kan reageren.

Zoals ik ontdekte, is er maar een klein stukje van de puzzel nodig om fout te gaan en het kan betekenen dat iemand ernstig gewond raakt.

Ieder van ons die met paarden werkt of paardrijden, weet dit. Het zegt het in elk paardenboek en je hoorde het in beginnerslessen. Het punt is dat wanneer we dag in dag uit in de buurt zijn van paarden, we ze zo goed leren kennen - hun persoonlijkheden en gewoonten, voorkeuren en antipathieën, dat we die risicofactor naar het achterhoofd duwen.

We zijn er allemaal schuldig aan. Als je met een goed paard werkt en goed communiceert, is het alsof je op dezelfde golflengte zit en dezelfde taal spreekt. De gedachte dat ze ergens op zouden kunnen reageren en je pijn zouden kunnen doen, is het verst van onze gedachten.

We moeten onthouden dat, hoeveel we ook van ze houden en denken dat we hun reactie op elk klein ding weten, geen enkel paard of ander dier (wat dat betreft) ooit honderd procent voorspelbaar is en dat moeten we onthouden.

Alles over de paardenfantasie

Ik had het toen ik een kind was, dat paarden zo mooi zijn en dat ze een band met je zullen krijgen en als ze dat eenmaal doen, zullen ze je nooit pijn doen. Dit is het verst verwijderd van de waarheid.

Je kunt zeker een band met paarden krijgen. Het punt is dat niets wat we ooit kunnen doen, hun behoefte aan zelfbehoud en hun vluchtinstinct zal onderdrukken.

Het zijn niet alleen kinderen die deze fantasie beleven. Ik heb volwassen vrouwen gezien die voor een rennend paard springen of zichzelf in andere gevaarlijke situaties plaatsen. Als je er iets tegen hen over zegt, krijg je een versie van: "Oh, hij zou me nooit pijn doen!" Wat ze misschien zouden zeggen als paarden het vermogen hadden om op die manier te denken, maar dat doen ze niet!

Als paarden bang worden, denken ze er gewoon aan om zo snel mogelijk weg te komen zonder zich zorgen te maken over wat hun ontsnapping in de weg staat. Dat is iets met paarden dat nooit zal veranderen en om veilig te zijn, moeten we dit in de voorste gelederen houden.

Paarden reageren altijd eerst, wat er ook gebeurt, zonder ons zorgen te maken als ze zich zorgen maken over hun eigen veiligheid. Cool speelde op deze foto en er was niemand in het veld dus er was geen gevaar. Ik dacht dat dit artikel iets luchtigs nodig had! -

"Ik berijd alleen goedgetrainde paarden"

Dat is een andere die u vaak zult horen. Nog een verklaring waarop ik zal antwoorden, het maakt niet uit! Het maakt niet uit hoe goed ze zijn opgeleid. Instincten zijn de manier waarop moeder natuur dieren in het wild veilig houdt; het zijn aangeboren reacties. Zelfs de best getrainde paarden kunnen nog steeds op het verkeerde moment op de verkeerde manier reageren.

Meestal als er ongelukken gebeuren, dat is alles wat het was, reageerde het paard, de ruiter of de geleider op het verkeerde moment op de verkeerde manier, wat leidde tot iets ergs.

Ik heb mijn leven met paarden doorgebracht en ben er van harte van overtuigd dat er niet veel echt hatelijke en gemene paarden in de wereld zijn. Degenen die we vaak zo interpreteren, werden gewoon niet goed afgehandeld. Misschien hebben ze een of ander trauma meegemaakt. Ik kan alleen maar een handvol paarden bedenken van alle paarden die ik heb ontmoet (dat is veel) waarvan ik zou zeggen dat ze gemeen waren.

Dat maakt echter niet uit, want meestal raken we niet gewond omdat het paard gemeen of slecht was. Niet dat het nooit gebeurt, maar het komt vaker voor dat een paard reageerde zoals een paard (een dier met instincten) zou moeten reageren en we waren er niet op voorbereid.

Toen ik mijn traumatisch hersenletsel opliep, was ik een lespony aan het in toom houden waarvan ik wist dat die gevoelig was met haar ene oor. Ik heb haar beteugeld zoals ik normaal zou doen en ze reageerde op een ongebruikelijke, onvoorspelbare manier en zo belandde ik in de SEH en worstelde ik al die maanden later nog steeds.

Ze probeerde me geen pijn te doen of gemeen te zijn. Ze houdt niet van dat oor dat wordt aangeraakt, om de een of andere reden was het die dag niet prettig voor haar, dus ze reageerde en ik raakte gewond. Het was allemaal een ongeluk.

Ongelukken gebeuren rond paarden

Het lijkt waarschijnlijk vreemd dat iemand die kinderen en zomerkampen lesgeeft voor de kost, iets schrijft om paarden te laten lijken alsof ze het potentieel hebben om zo onveilig te zijn.

Nou, de waarheid is dat ze dat zeker doen en het valt niet te ontkennen. Als we ze behandelen als honden of dingen onzorgvuldig doen zonder op te letten, lopen we een groter risico dan we al deden toen we besloten dat onze favoriete sport een dier van duizend pond met zijn eigen hersenen zou omvatten.

Deze foto is genomen op 13 juli (precies drie maanden na mijn ongeval) en was de eerste keer dat ik terug in mijn schuur kwam. Dit is mijn belangrijkste man, Kemerton en ik. Hij is nu oud en kreupel. Het lijkt erop dat we nu meer dan ooit met elkaar in verband staan! -

Maak veiligheidsbewustzijn een prioriteit

Veiligheid in de schuur mag niet bestaan ​​uit een paar korte zinnen die overgeslagen worden aan het begin van een rijles of zomerkamp. We moeten niet alleen leren hoe we veilig kunnen zijn, maar ook waarom het zo belangrijk is om voorzichtig te zijn.

We moeten de aard van het paard leren. Een paard wiens instinct is om te vluchten voor iets dat het als gevaarlijk beschouwt. Ze reageren altijd als eerste, ongeacht onze veiligheid.

We kunnen paarden respect leren en ze trainen om naar onze signalen te luisteren. Een ding dat we ze niet kunnen leren, is op onze veiligheid te letten. Dat is onze taak.

Draag een helm, neem alle mogelijke veiligheidsmaatregelen en leer de kinderen dat u uw paarden deelt met het belang van het veiligheidsprotocol en het bewustzijn van de grootte en instincten van deze dieren waar we zo van houden.