Als u weet dat uw hond dood gaat

Wanneer bij een hond een terminale ziekte wordt vastgesteld, zoals kanker, is het nieuws verschrikkelijk verwoestend. Er zijn niet veel situaties in het leven die gelijk zijn aan de pijn en het lijden die gepaard gaan met het verlies van een hondengenoot die er altijd was en die jarenlang onvoorwaardelijke liefde bood.

Het is alsof de hele levensbalans verdwenen is. Nu steeds meer mensen honden als familieleden beschouwen, vormen honden en hun families sterke eenheden die in een perfecte staat van homeostase verkeren. Dan komt er een diagnose en die zalige staat van homeostase is voorgoed verdwenen - de gezinseenheid is nu uit balans.

Al snel verdringen gevoelens van onzekerheid en onheil het dagelijkse leven van degenen die werden aangeraakt. In het begin kan er die eerste hoop of eerste schok zijn, maar dan wordt de angst om de hond te verliezen steeds tastbaarder naarmate de dagen verstrijken en de hond tekenen van fysieke achteruitgang begint te vertonen.

Omdat honden zo'n belangrijke rol spelen in het leven van veel mensen, zou het gemakkelijk te begrijpen moeten zijn waarom een ​​diagnose van een terminale ziekte zo verwoestend zou aanvoelen. Toch lijkt de manier waarop de samenleving het verlies van een huisdier ervaart nog steeds een stap achter te lopen.

Er is nog steeds een diepe kloof tussen de manier waarop de samenleving het verlies van een persoon en het verlies van een hond ervaart, leggen Laurel Lagoni, Suzanne Hetts en Stephen Withrow uit in het boek " Clinical Veterinary Oncology ". Toch zijn er vanaf vandaag geen formele of sociaal gesanctioneerde rituelen zoals ontwaken, begrafenissen en herdenkingsdiensten voor het verlies van honden. Er zijn ook heel weinig ondersteuningssystemen om hondenbezitters te helpen het hoofd te bieden aan de realiteit van een naderende dood en om later een einde te maken aan het verlies.

"Het is maar een hond" of "je kunt altijd wel een andere hond krijgen" zijn enkele veelvoorkomende zinnen die "gewone, niet-hondenmensen" kunnen uitgooien in een poging de hondenliefhebber op te vrolijken die lijdt aan de onheilspellende gevoelens die verband houden met het bijna surrealistische gedachte aan het verlies van een harig familielid dat al vele jaren een integraal onderdeel van het gezin is.

Het herkennen van het fenomeen van anticiperend verdriet dat hondenbezitters ervaren, is bijna net zo belangrijk of misschien wel even belangrijk als het herkennen van het rouwproces. Het is volkomen normaal om gedurende deze tijd een breed scala aan emoties te doorstaan. Het is net zo belangrijk voor de hondenbezitter om deze emoties te herkennen in plaats van ze te proberen te onderdrukken en hun bestaan ​​te ontkennen.

De samenleving ondersteunt over het algemeen geen verdriet over de dood van een huisdier en daarom zijn er maar weinig ondersteuningssystemen beschikbaar voor de nabestaande eigenaar van een huisdier.

- M. Bernbaum

De 5 stadia van anticiperend verdriet

Anticiperend verdriet, ook wel bekend als "pre-rouwing", is de erkenning van een naderende dood. Voor eigenaren van gezelschapsdieren leidt deze anticipatie tot een mengeling van emoties, waaronder shock, hoop, angst, frustratie en angst.

Schok

Shock is het onmiddellijke gevoel dat wordt gevoeld bij het horen van de diagnose. Het is alsof op dat moment dat de dierenarts het woord "kanker" of een andere levensbedreigende diagnose uitspreekt, bevroren blijft in de tijd. Er is waarschijnlijk een element van ontkenning of ongeloof aan de gang, bijna als een verdedigingsmechanisme om een ​​voltreffer te vermijden. De diagnose van de dierenarts klinkt bijna alsof die woorden op iemand anders waren gericht.

Hoop

Hoop volgt vaak snel en dit leidt vaak tot proactieve maatregelen. Hondenbezitters zullen proberen Maggy te helpen de kanker te verslaan met een ketogeen dieet, hennepolie en andere krachtige immuunversterkende supplementen. Andere eigenaren kunnen de traditionele route kiezen met chirurgie en misschien dure chemotherapie. Alles om gewoon tijd te kopen en wat meer kwaliteit van leven toe te voegen.

Angst

Angst is vaak een emotie die tijdens de reis op willekeurige momenten naar boven komt. Het zal vaak gebeuren nadat de zalige tijden van hoop voorbij zijn en de kanker zijn lelijke kop opsteekt, nogmaals, herinnerend aan het onvermijdelijke.

Hondenbezitters vragen zich misschien af ​​wat er gebeurt als hun hond achteruitgaat. Tranen in de ogen krijgen op willekeurige momenten van de dag is niet ongebruikelijk, en emotioneel instorten kan soms zelfs op de meest onopvallende plaatsen toeslaan, zoals tijdens het winkelen of op het werk.

Aan de andere kant kunnen sommige hondenbezitters worden getroffen door een gevoel van tijdelijke vervreemding, waardoor ze zich ver verwijderd voelen van hun honden. Deze vervreemding is een verdedigingsmechanisme dat bedoeld is om de rauwe pijn los te maken en te vermijden.

Frustratie

Frustratie is vaak een emotie die ontstaat wanneer ondanks alle genomen maatregelen (dieet, gebeden, Reiki, holistische benadering) de hond achteruitgaat. Hondenbezitters beginnen zich te realiseren dat ze de strijd aan het verliezen zijn in een poging om te voorkomen dat de ziekte hun honden opeist.

Hondenbezitters kunnen een lichte jaloezie of woede voelen als ze horen dat honden met dezelfde aandoening langer leven en beter reageren op een bepaalde behandeling. Er kunnen veel "wat als" -vragen rijzen die verkwistende mentale martelingen veroorzaken.

De waarheid is dat er bij aandoeningen aan het levenseinde, zoals kanker, echt geen goede of foute beslissingen zijn. Iedere hond reageert anders en er zijn vaak geen zwart-witregels waar je je aan moet houden.

Ongerustheid

Angst wordt vaak gevoeld als de ziekte het overneemt. Het is moeilijk om te slapen, de tranen blijven stromen en hondenbezitters obsessief obsessief naar hun honden kijken voor "tekenen" van de grote achteruitgang die het leven van de hond zal kosten.

Hoe de dood van een huisdier proactief te benaderen

Leven met honden en genieten van hun gezelschap is het tweesnijdend zwaard waarmee hondenbezitters op een gegeven moment te maken zullen krijgen. "Verdriet is de prijs die we betalen voor liefde", zei koningin Elizabeth II. Soms staat verdriet echter te veel in de weg, zo erg dat het een grote deuk is om te genieten van die laatste, kostbare dagen met een geliefde hond.

Toch weten honden niet wat de toekomst in petto heeft. Ze leven in het heden, in een staat van zalige onbewustheid. Het aannemen van de levensfilosofie van een hond kan hondenbezitters helpen om het meeste uit de laatste dagen te halen, in plaats van ze te vullen met gedachten die verband houden met niet-vindingrijke en onproductieve anticiperende angst.

Het koesteren van de laatste dagen van de hond is de meest productieve manier om er het beste uit te halen. Dit zal troost bieden in de wetenschap dat de hond in zijn laatste dagen veel liefde heeft gekregen. Om proactief te blijven, moet een bucketlist worden samengesteld met dingen die u moet doen. Het maken van een lijst met dingen die de hond graag doet en het laten uitkomen van die wensen kan een ware zegen zijn voor zowel de hond als de hondenbezitter.

Voorbeelden zijn een autoritje naar het strand maken, de hond omringen met prachtig speelgoed, pootafdrukken maken, de hond op het bed / de bank laten slapen of hem laten genieten van dat vanille-ijs dat hij altijd zo gekoesterd heeft. Zelfs eenvoudige dingen, zoals 's avonds extra tijd besteden aan het aaien van de hond of het geven van speciale lekkernijen, kunnen waardevolle ervaringen zijn. Er zouden heel veel foto's en video's moeten worden gemaakt om deze herinneringen te "materialiseren".

Door al deze dingen samen te doen, kun je je op het moment concentreren en eeuwige bitterzoete momenten opbouwen die de komende jaren diep gekoesterd zullen worden. Vooraf rouwen om het verlies van een hond hoeft daarom niet per se een negatieve ervaring te zijn, maar kan in feite veranderen in een proactieve en productieve ervaring door simpelweg elk moment te koesteren en het leven door de ogen van een hond te zien.

Honden hebben een manier om de mensen te vinden die ze nodig hebben, en vullen een leegte waarvan we nooit wisten dat we die hadden.

- Thom Jones

© 2018 Adrienne Farricelli