Een chow-chow-puppy. -

Van het hebben van extra wolfsklauwen tot het vermogen om te zingen, er zijn een aantal zeer unieke hondenrassen die je waarschijnlijk nog nooit hebt gehoord. Verschillende van deze rassen worden zelden gezien buiten het land waar ze voor het eerst werden gefokt, terwijl andere steeds vaker als huisdier worden gebruikt. Hier zijn tien buitengewone rassen die net iets anders hebben dan de gemiddelde pup.

Vreemde (maar prachtige) hondenrassen

• De Carolina Dog
• De Chow Chow
• De Chinese Crested
• De grote berghond van de Pyreneeën
• De Noorse Lundehund
• De Lagotto Romagnolo
• De Basenji
• De Bergamasco
• De Louisiana Catahoula Leopard Dog
• De Otterhound

De Carolina Dog

De Carolina Dog ziet er niet buitengewoon uit, totdat je zijn DNA begint te onderzoeken -

De dingo van Amerika

De Carolina-hond ziet er misschien niet bijzonder raar uit, maar het is wat zich onder de vacht van deze hond bevindt, waardoor hij deel uitmaakt van een zeldzame selectie van 'primitieve' hondenrassen. Ze werden voor het eerst gepubliceerd in de jaren zeventig door Dr. I Lehr Brisbin, die ze aantrof in afgelegen stukken bos in het zuidoosten van de Verenigde Staten.

Echter, opgravingen van Indiaanse grafheuvels al in de jaren 1890 hadden de volledige skeletten van een onbekend hondenras onthuld. De honden bleken met dezelfde zorg te zijn begraven als de mensen in de heuvels.

DNA-tests hebben aangetoond dat de Carolina Dog (ook bekend als de Yellow Dog of Dixie Dingo) nauwer verwant is aan primitieve of wilde honden, zoals de Australian Dingo, dan aan moderne hondenrassen. Oude Indiaanse rotstekeningen en fossiele vondsten suggereren dat de Carolina-hond een van de vroegste soorten gedomesticeerde honden is en mogelijk altijd halfwild is geweest.

In de jaren tachtig werd de meerderheid van de Carolina Dogs in gevangenschap gebracht. Ze kunnen als huisdier worden gehouden, maar vereisen een goede socialisatie als ze jong zijn. Ze hebben een ongelooflijk gevoelig gehoor en zijn goede jagers en hardlopers, maar kunnen verlegen zijn in de buurt van vreemden. Over het algemeen worden ze niet als een hond beschouwd voor een eerste eigenaar.

Raar maar waar

Bij het jagen op knaagdieren, zoals muizen, gebruiken Carolina Dogs een ponstechniek als een vos. Ze eten ook insecten en larven door hun neus in zachte grond te graven.

De Chow Chow

De knappe Chow is gefokt om eruit te zien als een Chinese leeuw. -

Een beetje blauw

De Chow Chow is een oud ras uit China waarvan de naam 'gezwollen leeuwhond' betekent. Er wordt beweerd dat het 3000 jaar geleden in Arctisch Azië is ontstaan ​​voordat het China bereikte. De Chinezen gebruikten het als oorlogshond, sledehond en soms als voedsel. Een Chinese keizer zou er 5.000 in bezit hebben gehad.

Deze knappe, leeuwachtige hond heeft een aantal ongebruikelijke eigenschappen, maar degene die hem onderscheidt, is zijn blauwzwarte tong. Chows worden geboren met roze tongen die geleidelijk donkerder worden naarmate ze ouder worden. De kleur strekt zich uit tot de lippen en mondholte, en ze zijn het enige ras met een volledig blauwe mond. Het is niet bekend waarom de Chow een blauwe tong heeft of waar de kleur vandaan kwam. Een ander Aziatisch ras, de Shar-pei, heeft ook een blauwe tong, maar zonder de uitgebreide blauwe mondkleur van de Chow, dus vermoedelijk was dit een gewaardeerde eigenschap bij vroege Chinese honden.

Hoe mooi hij ook is, de Chow is geen gemakkelijk huisdier; zonder zorgvuldige socialisatie en training kan het agressief worden naar andere honden of mensen. Het is van nature afzijdig tegenover vreemden en zijn sterke bewakingsinstinct betekent dat het overdreven beschermend kan worden tegenover zijn eigenaar. Het ras staat ook bekend als koppig en tamelijk onafhankelijk, sommige Chow Chow-eigenaren beschouwen ze als enigszins katachtig van aard.

Raar maar waar

In Amerika kan het bezit van een Chow de verzekering van uw huiseigenaren verhogen, omdat ze worden beschouwd als een hond met een hoog risico voor het bijten van mensen. Tussen 1979 en 1998 waren 21 Chows of Chow-kruisingen betrokken bij dodelijke aanvallen op mensen. In dezelfde periode waren 41 Duitse herders of herdermengsels betrokken bij dodelijke aanvallen en 67 Rottweilers.

De Chinese Crested

De Chinese Naakthond is het soort hond dat mensen bewonderen of verafschuwen vanwege het ontbreken van een bontjas. -

De haarloze hond

Hoewel de Chinese Naakthond niet het enige haarloze hondenras ter wereld is, is hij het meest herkenbaar met zijn donzige kuif, staart en voeten. Er is ook een harige variant van de Crested die een 'poederdons' wordt genoemd en een volledige dubbele vacht heeft. Poederdonsjes worden geboren in dezelfde nesten als hun haarloze broers en zussen en er is een anekdotisch verhaal dat dit werd aangemoedigd door vroege fokkers, zodat de poederdonspup zijn naakte nestgenoten warm zou houden.

Ondanks zijn naam is het onwaarschijnlijk dat de Chinese Naakthond in China is ontstaan. In de negentiende eeuw werd gedacht dat het in feite in Afrika was gefokt, en het stond bekend als de Afrikaanse haarloze terriër, maar recenter genetisch bewijs toont een gedeelde link aan met de Mexicaanse haarloze hond, wat suggereert dat het in feite afkomstig is uit Zuid-Amerika. Men denkt dat hun moderne naam is afgeleid van hun gebruik als ratelslang op Chinese schepen.

Pas in de jaren vijftig werden pogingen ondernomen om opzettelijk Cresteds te fokken. Een van de bijdragen aan de basisstam van het ras was de burlesque danseres en actrice Gypsy Rose Lee. De Crested werd voor het eerst erkend door de Kennel Club in 1981 en door de American Kennel Club in 1991.

Het ontbreken van vacht maakt de Crested vatbaar voor huidproblemen en ze moeten regelmatig worden gehydrateerd en beschermd tegen zonnebrand. Sommige mensen beschouwen ze als behoorlijk lelijk, en Chinese Crested-honden hebben beroemde verschillende lelijkste hondenwedstrijden gewonnen.

Raar maar waar

Een Chinese Naakthond genaamd Sam won tussen 2003 en 2005 driemaal de World's Ugliest Dog Contest en stierf net voor de wedstrijd van 2006 op 15-jarige leeftijd. Sam was blind en miste veel van zijn tanden, maar had het hart veroverd van Susie Lockheed die redde hem toen hij 8 was en niemand anders hem wilde.

De grote berghond van de Pyreneeën

Op afstand zou hij voor een Golden Retriever kunnen worden aangezien, maar het is de grootte van deze hond en zijn dubbele wolfsklauwen waardoor hij opvalt. -

Dubbele Hubertusklauwen

De Grote Pyreneeën of Pyreneese Berghond is honderden jaren geleden ontstaan ​​in de Pyreneeën in Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje. Ze werden door de Baskische bevolking gebruikt als waakhonden voor hun kuddes schapen. Pas tegen het einde van de negentiende eeuw werden echter pogingen gedaan om het ras te standaardiseren.

Op het eerste gezicht lijkt er niets ongewoons te zijn aan de Grote Pyreneeënhond. In feite zien ze er nogal schaapachtig en knuffelig uit, wat hen goed van pas komt bij het bewaken van de kudde van een herder. Maar als u de foto van dichterbij bekijkt, merkt u misschien iets vreemds aan de poten van deze hond, want dit ras is een van de weinige die bekend staat om zijn dubbele wolfsklauwen op de achterpoten.

Hubertusklauwen zijn de vijfde teen op de voet van uw hond. De meeste honden worden geboren met voorste wolfsklauwen aan de binnenkant van de poot, verder omhoog dan de vier belangrijkste tenen. Sommige honden worden ook geboren met achterste wolfsklauwen aan de achterpoten. Deze worden vaak verwijderd door de fokker, maar als een hond ze vasthoudt, zijn ze behoorlijk onderscheidend. De Grote Pyreneeën gaat nog een stap verder door twee wolfsklauwen aan de achterpoten te hebben.

Het is de vraag of achter wolfsklauwen enig doel dienen, sommigen beweren dat ze een hond kunnen helpen bij het rennen om grip te krijgen. Het heeft geen voordeel om dubbele wolfsklauwen op de achterpoten te hebben, maar de rasstandaard van de Grote Pyreneeën houdt vol dat de hond ze heeft. Gelukkig lijken ze hem geen problemen te bezorgen als hij voor zijn schapen zorgt.

Raar maar waar

De Pyreneeën zijn 's nachts het meest actief en worden beschreven als' van nature nachtelijk '; ideaal voor zijn rol als nachtbewaker van schapen. Bij een huisdier is de eigenschap echter enigszins ongemakkelijk en kan een van de redenen zijn waarom het ras de afgelopen jaren aan populariteit in de VS heeft verloren.

De Noorse Lundehund

De Lundehund is gefokt voor een uniek werk en wordt niet vaak gezien buiten zijn geboorteland Noorwegen. -

Waarom heb je er 4 als je er 6 kunt hebben?

De Noorse Lundehund heeft een aantal redenen waarom hij als een 'rare' hond kan worden beschouwd. Om te beginnen is het het enige hondenras dat speciaal is gemaakt om op papegaaiduikers te jagen; die kleine zeevogels met heldere snavels die nestelen op kliffen. Om een ​​van deze vogels of zijn eieren te bereiken, moet een hond behendig, lenig en flexibel zijn. De Lundehund heeft een aantal opmerkelijke eigenschappen waardoor hij alle drie kan zijn - inclusief zes tenen aan elke voet.

Dit zijn geen rudimentaire tenen, zoals de extra achterste wolfsklauw die sommige honden hebben, maar functionerende cijfers met spieren en botten, waardoor ze nuttige klimaanhangsels zijn. Lundehunds hebben ook een hoge mate van flexibiliteit in hun wervelkolom, wat betekent dat ze hun hoofd volledig naar achteren kunnen kantelen totdat de schedel het lichaam raakt. Ten slotte kunnen ze hun oren naar voren of naar achteren vouwen om een ​​bijna strakke afdichting te vormen, waardoor ze niet vol water komen te zitten.

De Lundehund was al in 1600 bekend (de naam vertaalt zich eigenlijk als Puffin Dog) toen hij langs de Noorse kust werd gebruikt om op papegaaiduikers te jagen. Helaas, met de komst van modernere jachtmethoden en een belasting op honden, viel de Lundehund uit de gratie. Tegen 1900 werd het ras nog maar in één afgelegen dorp gevonden en tegen de tijd van de Tweede Wereldoorlog waren ze met uitsterven bedreigd. Door twee uitbraken van hondenziekte werd hun aantal teruggebracht tot slechts zes personen - van wie vijf broers en zussen.

Een zorgvuldig fokprogramma heeft hun aantal teruggebracht tot ongeveer 1400 wereldwijd; wat betekent dat ze uiterst zeldzaam zijn en voornamelijk worden aangetroffen in Noorwegen en de VS. Laten we hopen dat deze geweldige kleine hond nog vele jaren zes tenenpootafdrukken achterlaat boven Noorwegen.

Raar maar waar

Mogelijk als gevolg van de inteelt die nodig is om de Noorse Lundehund te redden, is bekend dat ze lijden aan een genetische aandoening waardoor hun lichaam geen voeding uit voedsel kan halen. In extreme gevallen kan een Lundehund verhongeren, ook al eet hij regelmatig. Er worden nu pogingen ondernomen om Lundehunds te kruisen om de gezondheid van het ras te verbeteren.

De Lagotto Romagnolo

Vaak aangezien voor een poedelkruis, heeft de Lagotto een opmerkelijke neus. -

De truffeljager

De Italiaanse Lagotto Romagnolo lijkt een beetje op een cockapoo of een zeer ruige poedel, maar laat je niet misleiden door zijn uiterlijk. Afkomstig uit de Romagna-subregio van Italië, betekent de naam 'meerhond van Romagna' en wordt hij traditioneel gebruikt als waterretriever. Ze werkten vaak uit boten met platte bodem die eenden ophaalden. In feite kwamen de eerste Lagotto's die in 1996 naar het VK kwamen, uit een kennel waar ze op deze traditionele manier werden gewerkt.

De Lagotto heeft een heel bijzondere extra vaardigheid. Zijn grote reukvermogen en genot om te graven, maken het een uitstekende truffeljager, die deze schimmeldelicatesse opsnuift en vervolgens opgraaft. Het is het enige ras dat speciaal is gefokt vanwege zijn talent voor het vinden van truffels.

De Lagotto is buiten Italië weinig bekend, hoewel hij langzaamaan aan populariteit wint in het VK en de VS. Het heeft een ruwe, waterdichte vacht die continu groeit zonder uit te vallen en beter is dan een Labrador. Het heeft een zachtaardig en liefdevol karakter, zoals veel jachthonden, en is een goed familiehuisdier.

De Lagotto is een oud ras, mogelijk een van de vroegste jachthonden, en men denkt dat andere waterophalende rassen hiervan afstammen. Helaas kan het lijden aan een reeks behoorlijk ernstige gezondheidsproblemen, waaronder heupdysplasie en epilepsie. De neiging tot epilepsie in Lagottos heeft medische wetenschappers echter de mogelijkheid gegeven om de genetische oorzaken van de ziekte te bestuderen en kan hen zelfs in staat stellen het gen te vinden dat verantwoordelijk is voor een soort menselijke epilepsie.

Raar maar waar

Truffeljacht redde de Lagotto van uitsterven. In de 19e eeuw werden veel van de moerassen waar op watervogels werd gejaagd, drooggelegd voor landbouwgrond, wat betekende dat de Lagotto geen doel meer had. Het is niet bekend wie voor het eerst een Lagotto heeft omgeschoold om truffels te ruiken, maar in de eerste helft van de twintigste eeuw waren alle truffelhonden die in Romagna werden gewerkt Lagottos.

De Basenji

De Basenji is meer kat dan hond in zijn manieren en aard. -

Een lied uit Afrika

De Basenji is een hond van bescheiden formaat die zijn oorsprong vindt in Afrika en wordt beschouwd als een jachthond in het VK en de VS. De naam Basenji betekent 'hond van de wilden' of 'hond van de dorpelingen' en werd hun gegeven door de Azande en Mangbetu-bevolking in Noord-Congo. Ze staan ​​ook wel bekend als de 'hond van de bush'. In het Swahili is hun naam een ​​variant van het woord voor 'wilde hond'.

Er zijn tekeningen en modellen van de Basenji gevonden die dateren uit de tijd van het oude Egypte. Ze werden voornamelijk gebruikt als jachthonden voor p-wild en dankzij hun katachtige vermogen om te springen konden ze in bomen klimmen achter dieren aan.

Hun meest opmerkelijke kenmerk is hun jodel; zij zijn de enige huishond die deze ongebruikelijke oproep doet. Het geluid wordt door Basenji-eigenaren een 'baroe' genoemd en wordt veroorzaakt door het ongewoon gevormde strottenhoofd van de hond. Vanwege deze eigenschap worden ze de 'blafloze hond' genoemd. Oorspronkelijk werd het ongebruikelijke geluid mogelijk aangemoedigd omdat niet-blaffende honden geen vijandelijke aanvallers naar het boskamp van een stam lokten.

Basenji's hebben een aantal andere ongebruikelijke kenmerken, waaronder dat vrouwtjes maar één keer per jaar in het seizoen komen (gedomesticeerde honden komen meestal elke zes maanden in het seizoen) en ze missen een typische hondengeur. Ze staan ​​er ook om bekend dat ze zich opkrullen als een kat en niet van nat weer houden.

Als huisdier is de Basenji misschien niet voor iedereen; alert, leergierig en een fervent jager, het zijn deskundige klimmers met veel energie. Ze zijn ook erg onafhankelijk en kunnen als moeilijk te trainen worden beschouwd - een Basenji doet alleen iets waarvan hij denkt dat het hem ten goede komt, niet alleen om zijn eigenaar te plezieren. Dit betekent echter niet dat ze geen intelligentie hebben.

Raar maar waar

Een van de kleuren van de Basenji-vacht staat bekend als 'Trindle'. Dit is een driekleurenhond, waarbij de bruine aftekeningen eigenlijk gestroomd zijn (bruin gespikkeld met zwart). Dit is een zeer ongebruikelijk patroon dat zelden wordt gezien bij honden.

De Bergamasco

Een jonge Bergamasco -

De Dreadlock Dog

De Bergamasco is een ander Europees ras dat oorspronkelijk is ontwikkeld in de Italiaanse Alpen. Het is nauw verwant aan de Duitse herder en deelt een voorouder gemeen. De twee rassen zijn beide afgeleid van Europese herdershonden rond het midden van de negentiende eeuw.

De Bergamasco lijkt niet veel op een Duitse herder, met zijn dikke ruige vacht, wat het meest onderscheidende kenmerk is. De vacht heeft drie verschillende soorten haar die van nature aan elkaar mat worden tot vilten zuigtabletten of zwermen. Men denkt dat deze de honden oorspronkelijk warm hielden tijdens het werken in de besneeuwde bergen en ook enige bescherming zouden hebben geboden tegen roofdieren die de schapen die ze bewaakten zouden kunnen aanvallen. De manier waarop de vachtmatten verschillen van de manier waarop andere rassen, zoals de Komondor, dreads of koorden vormen, wat het haar van Bergamasco uniek maakt.

Het ras is wereldwijd uiterst zeldzaam en wordt in het VK maar weinig gezien, hoewel ze worden erkend door de Kennel Club. Het is bekend dat het een geduldige en oplettende hond is, met een evenwichtig karakter. Het kan echter gereserveerd zijn voor vreemden.

Raar maar waar

De Bergamasco is gefokt om veerkrachtig en robuust te zijn en houdt van het buitenleven en sommigen zullen liever buiten leven dan in een huis. Dit komt deels door hun dikke vacht en hun lage tolerantie voor hitte. Ze zijn het meest geschikt voor koudere klimaten en zullen niet snel opkrullen voor de radiator.

De Louisiana Catahoula Leopard Dog

Een Blue Merle Catahoula Leopard Dog -

Hier zijn geen luipaarden

Om deze hond zijn volledige titel te geven, de Louisiana Catahoula Leopard Dog, is vernoemd naar de parochie van Catahoula en is de staatshond van Louisiana. De titel verwijst naar zijn vlekken en niet naar het feit dat het ras werd gefokt om op luipaarden te jagen, in feite werd het ras oorspronkelijk gebruikt om op wilde zwijnen te jagen en heeft het de alternatieve naam van de Catahoula Hog Dog.

Niemand weet precies hoe de hond zich heeft ontwikkeld, hoewel er veel theorieën zijn geweest, waaronder dat hij is afgeleid van Red Wolves - dit is weerlegd door recente DNA-onderzoeken. Een andere theorie is dat ze zijn ontwikkeld op basis van inheemse Amerikaanse honden, vergelijkbaar met de Carolina-hond, die zich kruiste met Beaucerons die de Fransen in de negentiende eeuw overbrachten. Hun naam kan ook zijn afgeleid van de Native American-taal, hoewel niemand daar ook helemaal zeker van is.

Afgezien van hun gevlekte uiterlijk, is wat de Catahoula ongebruikelijk maakt, zijn verbazingwekkende bekwaamheid om te klimmen. Ze kunnen met opmerkelijk gemak en vertrouwen hoge bomen beklimmen, een prestatie die de meeste honden niet eens zouden proberen. Het is niet duidelijk hoe dit kenmerk in het ras terechtkwam (zoals zoveel van het erfgoed van Catahoula), aangezien het niet nodig was voor de jacht op wilde zwijnen, maar het is het kenmerk dat ze definieert en dat Catahoula-enthousiastelingen koesteren.

De Catahoula wordt zelden buiten de VS gezien en is niet altijd een geweldig familiehuisdier. Ze hebben een hoge prooidrift en kunnen agressief zijn tegen andere honden en vreemden, omdat ze hun eigenaren sterk beschermen.

Raar maar waar

In 1979 tekende de gouverneur van Louisiana, Edwin Edwards, een wetsvoorstel dat de Catahoula tot de officiële hond van de staat maakte. Dit was om het belang van het ras in de geschiedenis van de regio te erkennen.

De Otterhound

De met uitsterven bedreigde Otterhound -

De kenmerkende Otterhound is een oud Brits ras dat nu door de Kennel Club als 'kwetsbaar' wordt vermeld, met slechts ongeveer 600 exemplaren van het ras wereldwijd. De afnemende populariteit komt deels voort uit het ontbreken van een functie. De Otterhound is exclusief ontworpen om op otters te jagen en ze zijn nooit in grote aantallen gefokt. Toen in 1978 in Engeland de otterjacht werd verboden, schakelden Otterhound-packs over op de jacht op Mink totdat dit in 2004 werd verboden.

Met slechts een beperkt aantal om mee te beginnen, niet langer een werkrol hebben en een hond zijn die niet geschikt is voor huizen of stedelijk wonen, liep de Otterhound altijd het risico om in gevaar te komen en dat zal in de nabije toekomst waarschijnlijk niet veranderen.

Wat de Otterhound uniek maakt (en ook moeilijk als huisdier), zijn zijn opmerkelijke jachtcapaciteiten. Het heeft een enorme kracht en uithoudingsvermogen, kan op het land of in het water werken, het kan zijn prooi 72 uur lang door modder of water volgen en als ze eenmaal een geur hebben, zijn ze moeilijk weg te roepen.

Ze vereisen veel lichaamsbeweging, zoals mag worden verwacht van een hond die is gefokt voor uithoudingsvermogen, hoewel sommige ook bankaardappelen kunnen zijn. Met mannetjes die mogelijk 52 kilo wegen en in staat zijn om over hekken van 1,5 meter te springen, zijn ze niet voor angsthazen of voor het huis dat trots is. Dit is een hond die van modder en water houdt en na een wandeling graag de buitenlucht naar binnen traipeert en het meeste op de meubels in de woonkamer schudt.

In 2007 werd gemeld dat Otterhound-puppy's zeldzamer waren dan reuzenpanda's.

Raar maar waar

Volgens een boek uit 1910 moet een Otterhound om op otters te jagen 'de moed van een bulldog hebben, de kracht van een Newfoundlander in water, de neus van een Pointer, de scherpzinnigheid van een Retriever, het geduld van een Foxhound, het geduld van een Beagle, en de intelligentie van een Collie. "